Usunięcie zęba zatrzymanego

Jest to zabieg dotyczący zębów, które ze względu na swoje położenie (np. blokowanie przez inne zęby, nieprawidłowy kierunek wzrostu) pozostały w kości nie będąc widocznymi w jamie ustnej lub są w części widoczne ich korony ale nie ma szans na ich dalsze wyklucie się w prawidłowej pozycji.  Problem ten najczęściej dotyczy zębów mądrości (ósemek), oraz kłów w szczęce, a także zębów dodatkowych czy nadliczbowych.  Wskazaniem do usunięcia zębów zatrzymanych, są przewidywane działania ortodontyczne lub protetyczne, rozwijające się wewnątrz kostne torbiele zębopochodne o znacznym zakresie, jak również ucisk na zęby sąsiednie, powodujący możliwość resorpcji ich korzeni.

Zabieg usunięcia zęba zatrzymanego należy zaplanować. Należy określić położenie zęba wykonując tomografię TK, tak, aby działania prowadzące do jego ekstrakcji nie spowodowały destrukcji struktur otaczających tj. zniszczenia zębów sąsiednich, uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych oraz nerwów.

Należy jednak pamiętać, że zabieg usunięcia zęba zatrzymanego, jest procedurą trudną, zawsze obarczoną większą ilością możliwych powikłań, ze względu na nietypowe usytuowanie zęba, oraz mogące wystąpić nieprzewidywane trudności śródzabiegowe.

Po usunięciu zęba zatrzymanego pozostaje znaczny ubytek kości, związany z koniecznością jego odsłonięcia i wytworzenia okna kostnego, umożliwiającego jego wyjęcie. W określonych przypadkach wskazane jest uzupełnienie ubytku kostnego, powstałego po zabiegu za pomocą preparatów kościozastępczych. Ma to na celu uniknięcie dużego zaniku kostnego w tej okolicy, utraty estetyki uśmiechu, rozchwiania zębów sąsiednich ze względu na brak podparcia kostnego ich korzeni, oraz wytworzeniu prawidłowej bazy kostnej dla leczenia rekonstrukcyjnego, z zastosowaniem implantów zębowych.